فیلم در همان ابتدا زمینه‌سازی دو لحنِ متفاوت خود را انجام می‌دهد: «داستان فیلم راجع به پسری است که دو کار را همزمان انجام می‌دهد؛ در عین حال که به عنوان یک آپاراتچی سینما مشغول است، راجع به کارگاه شدن نیز مطالعه می‌کند.» با این پیش‌زمینه، به زندگی پسرِ فیلم ورود می‌کنیم و می‌فهمیم که پایِ یک رقابت عشقی در میان است و هر دو عاشق هم ندار هستند. این کشمکش عشقی باعث به وجود آمدن تنها تنش فیلم می‌شود. در ادامۀ فیلم با یک تعلیق بسیار کارآمد به پسر، باستر کیتون، تهمت دزدی زده می‌شود، و با سوتفاهم نیز طرد می‌شود. تا به اینجا یک پیرنگ ساده به ثمر نشسته است. این صجنه‌ها، کم‌و‌بیش، قدرتِ شوخ‌طبعی‌های باستر کیتون به عنوان یک بازیگر «مؤلف» را به اثبات می‌رساند. برایم یکی از بامزّه‌ترین قسمت‌های فیلم آن‌جایی است که افراد مختلف می‌آیند و یک دلاری‌شان را جستجو می‌کنند. باستر کیتون نیز با آن صورت بدونِ احساسش مدام ضدّحال می‌خورد و در عین حال صادقانه پول‌ها را پس می‌گرداند.

پس از این موقعیت، وجهۀ کاراگاهی فیلم رخ می‌نماید. در اینجا نیز کیتون با شوخی‌های بی‌نهایت خنده‌دار این موقعیت جدّی را به یک موقعیت کمیک تبدیل می‌کند. پس از چندی، پسر در اثبات دزد بودن رقیب عشقی خود شکست می‌خورد؛ پس دست ‌از پا درازتر به سینما برمی‌گردد و درحالیکه به آپارات تکیه کرده است به خواب می‌رود. در این بین که فیلم پخش می‌شود وی خواب می‌بیند. امّا، پرداخت فیلمساز در این زمینه بسیار ویژه و درخشان است. باستر کیتون با دستمایه قرار دادن شباهت میان خواب دیدن و تماشای فیلم در سینما میان دو سطح و مفهوم، پُلی می‌زند که بسیار از زمانۀ خود جلوتر است. در واقع وی مکانیزم سینما و خواب دیدن را یکی می‌داند و وجه شباهت هر دویشان را رویاپردازی می‌داند. در این رویا وی به عنوان یک قهرمان همه فن حریف مشکل دزدی را حل می‌کند و به معشوقش نیز می‌رسد. در واقع، نگاه کیتون به هر دو بستر روپردازی، نگاهی یکسان است. نگاهی که در آن انسان‌های معمولی توانایی قدرت‌نمایی و ارضای خود را دارند. البتّه کیتون آن چنان تلخ‌اندیش نیست که بخواهد دنیای واقعی را به همان حال بگذارد و امور را به گونه‌ای پیش می‌برد که در نهایت از پسر سلب اتهام دزدی می‌شود و به معشوق خود نیز می‌رسد. صحنۀ پایانی فیلم نیز یکی از آن پایان‌های فوق‌العادۀ تاریخ سینماست؛ زمانی که پسر از روی پردۀ سینما حرکات یک عاشق را تقلید می‌کند و از معشوق خود دلبری می‌کند. برای من آن قاب‌بندی‌ای که کیتون خیره به پردۀ سینما است و «زندگی» را از سینما قرض می‌گیرد، کافی است تا این فیلم را «شاهکار» توصیف کنم.